Meðan vit sita og bíða eftir, at vatnið skal kóka, kunnu vit gruna eitt sindur yvir tað, sum vit hava tosað um.
Vit hava sjálvandi verið inni á ymsum, sum hevur verið rættiliga dystopiskt og dapurt. Tað kann tykjast, at nógv av tí gevur eina fatan av, at har er ongin vón.
Vit hava málað eina fyrimynd ella eina heimsmynd av nøkrum, sum er so vónleyst og dapurt, at mann kann hugsa sær, at tað finst ongin annar útvegur, sum er meiningarfullur, enn at loypa út av Trælanípuni.
Tí mugu vit onkursvegna taka samanum og finna út av, um og hví tað ber til at finna meining, vakurleika og eina heilt aðra leið; okkurt, sum gevur lívinum innihald og fær okkum at fáa fatur í meiningini aftur.

Ragnar Eliansson.